De Renault Clio is terug, en hoe! De zesde generatie van deze stadsrakker rolt van de band met een gezicht dat schreeuwt om aandacht, maar zonder de elektrische ambities die je misschien zou verwachten in deze tijden van stekkers en batterijen. Dit is geen auto die fluistert; dit is een auto die brult – figuurlijk dan, want onder de motorkap blijft het een beetje bescheiden. Laten we duiken in wat deze Franse charmeur te bieden heeft, met een knipoog naar zijn flair en een frons naar zijn keuzes.
De Clio is altijd al een publiekslieveling geweest. In de eerste helft van dit jaar was het zelfs de bestverkochte auto in Europa, en dat wil wat zeggen in een wereld vol SUV’s en crossovers. Renault heeft duidelijk een troef in handen, en met de nieuwe generatie proberen ze die troefkaart nog harder uit te spelen. De buitenkant is een parade van hun nieuwe designtaal, die ze met veel poeha “Nouvelle Vague” noemen. Klinkt chique, niet? In de praktijk betekent het een strakkere snoet, met een kleine grille die eruitziet als een muizensnuitje, koplampen die verdwijnen in donkere 3D-elementen, en dagrijlichten die het ruitvormige Renault-logo vormen. Overal waar je kijkt, schreeuwt de grille “Renault!” – voor het geval je vergeet wie de baas is.
De afmetingen zijn ook wat opgerekt. De Clio is nu 4,12 meter lang, een slordige 67 millimeter langer dan zijn voorganger. Hij is ook breder en hoger, met een iets langere wielbasis. Het resultaat? Een auto die er dynamischer uitziet, vooral aan de achterkant, waar de achterklep schuin afloopt als een eendenstaart, met gescheiden achterlichten die een knipoog lijken te geven naar de Renault Rafale. De zijkant? Die heeft iets weg van een Lancia Ypsilon, met zijn puntige C-stijl en geïntegreerde deurgrepen. Ja, ik weet het, Lancia – wie had dat zien aankomen?
Maar laten we het over de olifant in de kamer hebben: de motoren. Renault heeft ervoor gekozen om de Clio niet volledig elektrisch te maken. In een wereld waar iedereen lijkt te schreeuwen om nul emissies, is dat een gewaagde keuze. Of is het gewoon koppig? De basisversie krijgt een 1,2-liter driecilinder met 115 pk, met een optionele dubbele koppeling voor wie niet van schakelen houdt. De ster van de show is echter de hybride versie, die 30% van de verkoop van de vorige Clio opslokte. Dit is geen plug-in, maar een zelfopladende hybride, gebouwd op het CMF-B-platform van de Renault-groep. Verwacht geen stekker, geen laadsessies, maar wel een auto die zuinig omspringt met brandstof terwijl hij je door de stad loodst. Voor de puristen: een volledig elektrische Clio komt er niet. Renault laat dat over aan de R4 en R5, die wél op batterijen rijden.
Binnenin is het een ander verhaal. De Clio heeft een facelift gekregen in 2023, en die upgrades zijn hier verder uitgebouwd. Het interieur voelt moderner, met duurzamere materialen – denk aan stoffen en plastics die je geweten sussen. Het infotainmentscherm is groter, variërend van 7 tot 9,3 inch, en het bestuurdersdisplay oogt strakker. Renault pronkt met maar liefst 20 rijhulpsystemen, wat betekent dat deze auto je bijna zelf door het verkeer loodst. Handig, maar laten we eerlijk zijn: soms wil je gewoon zelf rijden, zonder dat een computer je vertelt dat je te dicht op die fietser zit.
Is deze Clio te ver gegaan met zijn stijl? Misschien. De “Nouvelle Vague” is gewaagd, maar niet iedereen zal vallen voor die muizensnuit en ruitvormige lampen. Toch is dit een auto die weet wie hij is: een compacte stadsauto die niet probeert een SUV te zijn, maar wel een statement maakt. Hij is groter, slimmer en mooier dan ooit, maar zonder die elektrische vonk waar sommigen op hoopten. Voor wie houdt van een auto met karakter, is dit een winnaar. Voor wie droomt van een stekker, tja, kijk dan maar naar de R5.
Voor wie toch op zoek is naar een 100% elektrische auto, neem een kijkje op onze marketplace waar je de beste elektrische wagens kunt zoeken en kopen: https://volty.be/nl/buy/cars/overview/.
