Rijden in een auto die zichzelf oplaadt zonder dat je een stopcontact hoeft te zoeken, dat klinkt als een trucje van een goochelaar met een hekel aan kabels. Maar Nissan heeft het al jaren in de vingers met hun e-Power-systeem, en nu, in de vernieuwde Qashqai, hebben ze het ding opgediend als een meesterwerk van ingenieurs die eindelijk hebben geleerd om stilte te waarderen. Vergeet die ouwe rommelrommel van een benzinemotor die gromt als een kater in hitte; deze versie fluistert, zuigt brandstof op als een spons en spuugt emissies uit met de bescheidenheid van een bibliothecaris. Ik heb de specs en testverslagen doorgespit, en geloof me, dit is geen halfbakken facelift – dit is een auto die zich heeft heruitgevonden als de sluwe vos in een wereld vol lompe wolven.
Laten we bij het hart van de zaak beginnen: die e-Power-aandrijflijn, een seriële hybride die klinkt als sciencefiction maar rijdt als een droom. De 1,5-liter driecilinder benzinemotor doet niks meer dan elektriciteit opwekken voor de elektromotor die de wielen aandrijft – geen gedoe met koppelingen of versnellingsbakken die je nachtmerries bezorgen. In de nieuwe versie heeft Nissan de boel opgekrikt met een modulaire drive-unit die compacter en lichter is, alsof ze de hele rommel in een blender hebben gegooid en eruit haalden wat overbleef. De elektromotor pompt nu 151 kilowatt – dat zijn 205 paardenkrachten – uit zijn mouw, elf meer dan voorheen, en het koppel komt direct, altijd, zonder dat gepruts. Accelereren van nul naar honderd kost maar 7,6 seconden, en op de snelweg zakt het toerental met tweehonderd toeren, zodat je niet meer klinkt als een stofzuiger op hol.
Maar het echte vuurwerk zit in de zuinigheid, want wie wil er nou nog een dorstige SUV als je dit kunt hebben? Het officiële verbruik duikt naar 4,5 liter per honderd kilometer, een knappe daling van 0,7 liter ten opzichte van de vorige, en de CO2-uitstoot melt weg tot 102 gram per kilometer – twaalf procent minder, voor de milieufreaks onder ons. In de echte wereld, tijdens tests rond Barcelona of door de bergen van de Algarve, haalt hij rond de 5,1 liter, wat nog altijd beter is dan de oude 5,7 en een pak zuiniger dan concurrenten als de Kia Sportage of Peugeot 3008. Met een volle tank tik je makkelijk de duizend kilometer aan in de praktijk, en officieel zelfs twaalfhonderd – genoeg om van hier tot Timboektoe te zoeven zonder dat je pompbediende je herkent. En onderhoud? Van vijftienduizend naar twintigduizend kilometer tussen de services, dankzij slimmere olie (die OW16-spul dat wrijving temt als een tamme leeuw).
Stilte is het tweede wapenfeit. Nissan heeft vijf komma zes decibel uit het interieur geperst, wat betekent dat je nu kunt horen hoe je passagiers ademen in plaats van hoe de motor hijgt. Betere isolatie in de deuren, een dikkere voorruit, en een benzinemotor die redesign is met een grotere turbo en zonder die ingewikkelde variabele compressie – het klinkt als een recept voor een feestje waar niemand mag schreeuwen. In tests ratelt hij nog een tikje bij koude starts (voor de emissies, natuurlijk, want de wereld red je niet in één dag), en onder volle gas hoor je hem grommen als een ontevreden buurman, maar over het algemeen rijdt dit ding soepel als een elektrische bolide. De e-Pedal-functie herstelt energie bij het loslaten van het gas, zodat je remmen amper slijten, en het hele pakket voelt aan als een EV zonder de laadangst.
Binnenin is het een upgrade-festival: een dashboard dat niet meer lijkt op een cockpit uit de jaren tachtig, met Google Maps en Assistant ingebouwd voor als je navigatie nodig hebt om je eigen huis te vinden. De stoelen zijn ondersteunend, de ergonomie logisch met fysieke knoppen voor de luie vingers, en er is zelfs een view-through-the-hood camera voor parkeermanoeuvres die je doen lijken alsof je superkrachten hebt. De N-Design-versie gooit er twintigduims velgen en alcantara bij voor de poseurs, en de prijs begint bij zo'n 42.450 euro voor de basis e-Power – niet goedkoop, maar in België waarschijnlijk stabiel rond de 43.340 voor de N-Connecta, met leveringen vanaf het laatste kwartaal van volgend jaar.
Kortom, deze Qashqai e-Power is de hybride die Toyota's Corolla Cross een tik over de oren geeft met zijn lage verbruik en EV-achtige finesse, terwijl hij de dieselhaters paait met zijn stilte. Het is geen perfecte wereld – die ratel bij starten herinnert je eraan dat het geen volle EV is, en in een land vol laadpalen vraag je je af of we dit allemaal nodig hebben – maar voor wie een veelzijdige SUV wil die zuinig rijdt, stil is en niet saai, is dit een winnaar. Een auto die bewijst dat hybrides niet hoeven te sukkelen; ze kunnen ronduit briljant zijn.
En als je nu zin krijgt in een puur elektrische rit zonder al dat hybride gedoe, neem dan een kijkje op onze marketplace waar je 100% elektrische auto's kunt zoeken en kopen: https://volty.be/nl/buy/cars/overview/.
